Want je besteelt jezelf niet
Zelfplagiaat bestaat niet
Mits je aan bronvermelding doet van eerdere citaten, zeker als die uit gezamenlijk werk komen.
Gelezen: Volkskrant van 9 april 2014
Pieter Drenth verheldert z’n eigen rapport, waarover we schreven:
“Zelfplagiaat bestaat niet. Je kunt jezelf niet bestelen. Men doelt op dupliceren van artikelen, eventueel met andere titel of inleiding, of het overnemen van stukken tekst uit eerdere publicaties, wat kan worden aangeduid als zelfcitatie of autocitatie. Duplicatie of zelfcitatie zonder bronvermelding zou dan ‘zelfplagiaat ’ zijn, maar dit is een zichzelf tegensprekende term.
In principe is er niets mis met duplicatie, als de redacties van het oorspronkelijke en tweede tijdschrift of boek akkoord gaan en correct naar de eerste publicatie wordt verwezen. Een betoog kan zo aan een ander gehoor beschikbaar worden gesteld. Dat geldt zeker voor vertalingen. De in 2011 verschenen en aanvaarde ‘European Code of Conduct for Research Integrity’ vereist dat dergelijke publicaties slechts als één item op het CV mogen worden opgevoerd.
Zelfcitatie mag natuurlijk ook. Bij omvangrijke citaten moet naar de oorspronkelijke publicatie worden verwezen. Ook gelden voor research papers niet dezelfde normen als voor review- of opiniërende artikelen.
Ingewikkelder wordt het als niet naar de oorspronkelijke publicatie wordt verwezen.
De internationale Committee on Publication Ethics, waar toonaangevende tijdschriften bij zijn aangesloten, adviseert bij een dergelijke ontdekking zelfs het hele artikel terug te trekken, en bij minder substantiële maar nog wel aanzienlijke herhalingen een correctie op het artikel aan te brengen. In alle gevallen is het dus wijs de oorspronkelijke bron te vermelden.
Als er bij duplicatie of zelfcitatie van artikelen met co-auteurs geen bronvermelding plaatsvindt, dan is dat niet alleen oncollegiaal, maar komt het ook in de buurt van plagiaat (sommige juristen zeggen zelfs: dat ís plagiaat). De co-auteurs zijn mede-eigenaar van het eerste artikel.
In de door onze commissie onderzochte VU-casus Kourtit/Nijkamp lag het nog gecompliceerder: A en B schrijven een artikel. Hieruit worden door B en C zonder verwijzing gedeelten overgenomen in een rapport. Uit dat rapport neemt C dan weer stukken over zonder bronvermelding. Het is duidelijk dat niet alleen B, maar vooral A achter de horizon is verdwenen.
Dit is door onze commissie aangemerkt als plagiaat. Dat is ook met de samenvatting op de VSNU-website (van het rapport over hoogleraar Nijkamp en zijn promovenda Kourtit) bedoeld, en uiteraard niet, wat door sommigen helaas is gelezen – wellicht hiertoe gebracht doordat die samenvatting te kort was – dat zelfcitatie, ook zonder bronvermelding, plagiaat zou zijn.
De commissie (vindt) dat in alle gevallen van hergebruik van eigen teksten (‘zelfcitatie’) een verwijzing naar de oorspronkelijke bron ter plekke opgenomen dient te worden. Het verweer van de betrokkene(n) dat via een algemene voetnoot in hoofdstuk 1 van het proefschrift hierin is voorzien, acht de commissie niet overtuigend. De commissie bestempelt deze vorm van incorrecte bronvermelding conform de geldende regels, als plagiaat.”
Peter Olsthoorn | 09-04-14 18:56
Uw e-mail adres wordt niet gepubliceerd en niet aan derden verstrekt.
Omgangsvormen