Ook ragfijne lessen en humor over ras en religie
Madame Rosa
De legitieme leugens redden de liefde en de dood.
Gezien: Koninklijke Schouwburg, 28 december 2013-12-29
Kletskousjes over ‘racisme’ hebben baat bij de de duiding van Wieteke van Zeil, maar kunnen ook het nodige leren van de voorstelling Madame Rosa van Het nationale Toneel.
De jubileumvoorstelling van la grande dame Anne Wil Blankers brengt haar niet in een grote productie met tal van bekende acteurs op de bühne, maar in een prachtige ingetogen dialoog met de nu nog onbekende jonge tegenspeler Aziz Akazim die de 14-jarige Marokkaan Momo speelt waarover madame Rosa – na 35 jaar ‘nummertjes maken’voor geld – zich ontfermt.
Hij is het laatste hoerenjong van een serie kinderen die ze in haar appartementje in Parijs uit handen van de kinderbescherming houdt. We zien de liefde, spanning en uitdaging tussen de Auschwitz-overlevende en de jongen wiens moeder – een hoer – door zijn vader is vermoord uit jaloezie.
Twee uur lang zijn de beide voortreffelijke acteurs in beeld met veel tekst in een niet sprankelend maar toch voortdurend onderhoudend acteursstuk met een allengs tragischer wordend scenario, waarin uiteindelijk de leugens de liefde en de dood redden.
Als de vader (Mohammed Azaay) na twaalf jaar gevangenschap terugkeert voor zijn zoon liegt Madame Rosa dat ze Momo joods opgevoed heeft, waarna hij na uitingen van afkeer de benen neemt. Zoon en stiefmoeder opgelucht.
Ze blijkt dan ook Momo te hebben voorgelogen over diens leeftijd, die niet 14 maar 16 jaar is. Om haar intense liefde voor de jongen nog wat langer te kunnen uitoefenen, hij kon eens weg gaan.
Vervolgens mag dr. Katz (Stefan de Walle) de waarheid over de kwaal van Madame Rosa negeren om haar uit het ziekenhuis te houden zoals Momo het voor haar wil. Hij jokt tegenover de dokter nog wat familie uit Israël die haar zal komen ophalen.
Ze mag sterven in haar kelder, als onderduik ingericht. In de aangrijpende laatste episode doorleven zij en Momo haar wanen vanuit de herinneringen aan de deportatie. Steeds weer komt de koffer naar voren als symbool van dreigend afscheid in een treffend eenvoudig decor van woon- en slaapkamer.
Hij hoeft niet weg, zij niet naar het kamp. Ze tonen de subtiele in een mooie regie van Theu Boermans ragfijn de grenzen van angst, liefde, ouderdom, ras en religie.
Jammer dat het publiek in de Haagse Schouwburg voornamelijk van hoge leeftijd was. Dit mooie stuk gun je iedereen die zich mengt in debat over deze onderwerpen: twee uur kijken en luisteren…en zwijgen.
(Gebaseerd op het boek La vie devant soi van Romain Gary, in 1977 levendig verfilmd met een serie kinderen, met Simone Signoret als Rosa, hier geheel te zien)
Peter Olsthoorn | 29-12-13 09:30
Uw e-mail adres wordt niet gepubliceerd en niet aan derden verstrekt.
Omgangsvormen