Smoezen voor politieke doeleinden
‘Leugen van Eurocraten’
Dat de euro zo goed is voor de Nederlandse welvaart wordt weersproken door de feiten.
Het Europese integratieproject is, met Camerons aankondiging van een Brits referendum, op losse schroeven komen te staan. Omdat de EU bij velen bovendien allang geen warme gevoelens meer oproept, is het niet verwonderlijk dat voorstanders van verdere integratie zich nu verbeten achter hun laatste verdedigingslinie hebben verschanst: zonder de EU en de euro kan Nederland niet welvarend zijn.
Guy Verhofstadt bleef dit afgelopen zondag in Buitenhof maar zeggen: als Nederland net zoals de Britten een referendum organiseert en uit de EU stapt, volgt een economisch armageddon.
Maar is dat zo? Hetzelfde werd immers alom verkondigd toen de president van IJsland zo moedig was een referendum uit te schrijven. De bevolking van IJsland verwierp met een grote meerderheid het verdrag dat toen met Nederland en het Verenigd Koninkrijk was gesloten over de terugbetaling van leningen en zie, na een paar zware jaren klimt IJsland op dit moment weer snel uit het dal.
Waarom zou Nederland niet rijk en welvarend kunnen zijn buiten de EU en zonder de euro? Kijk naar Zwitserland – een land dat net zoals Nederland veel naar de EU exporteert en een grote financiële industrie heeft – of Noorwegen.
Ook het Verenigd Koninkrijk kan op dit moment goed handel drijven met het continent terwijl het de euro niet heeft ingevoerd. Er bestaan zelfs veel kleine en erg welvarende landen die net zoals Nederland bijzonder afhankelijk zijn van de internationale handel maar toch hun eigen munt hebben. Singapore is een mooi voorbeeld.
Planeconomie
De gedachtegang waarmee de Europese integratie en de euro worden verdedigd, lijkt beangstigend veel op redeneringen waarmee vroeger de superioriteit van een planeconomie ten opzichte van een markteconomie werd ‘bewezen’.
Net zoals voor planeconomen competitie en verschillen tussen bedrijven allemaal vormen van verspilling zijn die ten koste van de algemene welvaart zouden gaan, zijn voorstanders van de EU en het Europese integratieproces ervan overtuigd dat, op landelijk niveau, concurrentie en competitie tussen munten en wetgeving een slechte zaak is.
Net zoals faillissementen in een planeconomie niet kunnen voorkomen, zijn devaluaties niet langer mogelijk na het invoeren van een gemeenschappelijke munt. En net zoals in een centraal geleide economie tijdens een crisis de touwtjes strakker worden aangetrokken, is men ook nu druk bezig de machtsuitoefening in Europa op allerlei terreinen meer en meer te centraliseren.
Uit de geschiedenis blijkt wel dat dit soort ideologische conflicten nooit door middel van een debat worden beslecht. Uiteindelijk is het de realiteit zelf die bepaalt wat werkt en wat niet: the proof of the pudding is in the eating.
Net zoals Oost-Berlijn, als een idee en ideologie, uiteindelijk door het succes van West-Berlijn is weerlegd – ‘het werkte niet’ – zal de welvaart en hogere economische groei van landen die buiten de EU of de euro zijn gebleven – Zwitserland, Noorwegen en het Verenigd Koninkrijk – het Europese integratieproject op den duur onmiskenbaar en voor iedereen gaan weerleggen.
De spanning tussen realiteit en retoriek is nu al enorm. De realiteit is dat landen die niet aan de euro hebben deelgenomen, zoals Zwitserland en Zweden, hun economische groei sinds de invoering van de gemeenschappelijke munt op peil hebben weten te houden, terwijl de economische groei in ons land is ingestort. De retoriek is daarentegen dat de euro ons veel welvaart heeft gebracht.
Dat de voorstanders van de euro en verdere integratie keer op keer de ‘welvaartskaart’ trekken is extra opmerkelijk, juist omdat de enorme kosten hiervan ondertussen toch voor iedereen duidelijk zouden moeten worden. De vele miljarden die we jaarlijks netto afdragen aan de EU en de tientallen miljarden euro aan noodleningen die we inmiddels hebben betaald of waarvoor we (ook indirect via de ECB bijvoorbeeld) garant staan, zijn slechts het topje van de ijsberg.
Kunstmatig
Waar we bijna niemand over horen, is dat de ECB de rente in heel het eurogebied kunstmatig laag houdt. Een gekozen rentevoet die juist voor Nederland niet zo gunstig is. De optimale rente voor het eurogebied als geheel is nu eenmaal niet per se gelijk aan de optimale rente voor Nederland alleen.
Dat betekent met de huidige extreem lage rentestand dat vooral in landen waar veel wordt gespaard, bijvoorbeeld voor de oude dag, men nog maar nauwelijks rente op het spaargeld ontvangt. Nederland, met zijn grote pensioenpotten, is hiervan het grootste slachtoffer. Ook dit kost ons jaarlijks vele miljarden met als resultaat dat pensioenfondsen druk bezig zijn de pensioenen af te stempelen.
Ernstig is ook dat we wat betreft onze handelsbetrekkingen afhankelijk zijn geworden van besluiten die in Brussel genomen worden. Dit betekent bijvoorbeeld dat zodra er een veeziekte uitbreekt in Europa, we moeten wachten op toestemming van Brussel voordat we onze producten weer kunnen gaan exporteren, zelfs als er niets mis is met ons eigen vee en het land in kwestie onze producten graag blijft afnemen. Dit was ongeveer een jaar geleden daadwerkelijk het geval toen we ons vlees niet meer aan Rusland konden verkopen.
Nog maar twee weken geleden bleek dat ING en ABN Amro van Brussel niet mogen helpen met het redden van SNS Reaal, zodat de kosten hiervan waarschijnlijk volledig op de belastingbetaler zullen moeten worden afgewenteld. Maar de grootste schade loopt Nederland waarschijnlijk op zodra onze kredietrating, vanwege alle garanties die we hebben afgegeven, wordt verlaagd en het financieren van onze staatsschuld dus veel duurder zal worden. Ook dit zal ons (tientallen) miljarden gaan kosten.
Zo bekeken ga je je toch langzamerhand afvragen of de stellige bewering dat de euro en de Europese integratie goed is voor onze welvaart niet een voorbeeld is van een ‘grote leugen’: een bewering die zo bezijden de waarheid is en desalniettemin met zo veel overtuiging en brutaliteit wordt verkondigd dat mensen, in tegenstelling tot een klein leugentje, gewoonweg niet kunnen geloven dat het niet waar is.
Maar er is hoop. Zoals Lincoln al zei: You can fool some of the people all of the time, and all of the people some of the time, but you can not fool all of the people all of the time. Juist daarom is het zo belangrijk dat eindelijk in Nederland een referendum zal worden uitgeschreven over het Europese integratieproject en een fundamenteel debat hierover op gang komt.
Ik ondersteun daarom volledig de actie van het ‘Burgerforum EU’. Laten anderen dit ook doen. Het is tijd dat de politiek tot de orde wordt geroepen.
Pepijn van Houwelingen | 01-02-13 08:15
Reacties
Dick van der Meer | 06/02/13 om 08:42
Jammer, zo’n stuk als dit op Leugens.nl. Net als Guy Verhofstad ventileert Pepijn van Houwelingen een opvatting en om die kracht bij te zetten winkelt hij selectief in de beschikbare informatie. Prima, moet hij vooral doen, maar niet op deze manier op deze site.