Vals beschuldigden raken het nooit meer kwijt
Meisjes verzinnen vaak seksueel misbruik
Na ex’en blijken ook meisjes er vaak een levendige fantasie op na te houden.
Gelezen: Volkskrant
Een op de vijf aangiften door minderjarige meisjes van aanranding of verkrachting blijkt na politieonderzoek niet te kloppen. Het percentage meisjes dat met een dubieuze beschuldiging naar de politie gaat, is nog groter: cirrca 50 procent van hen besluit ziet af van de aangifte na het eerste gesprek met de politie die vertelt dat een valse aangifte strafbaar is.
Dit blijkt uit het verkennende onderzoek Lastige Verhalen van het Arnhemse Bureau Beke, naar valse aangiften van zedenmisdrijven door meisjes van 12 tot 18 jaar, op basis van onder andere politiecijfers. De samenvatting:
“Het is bekend dat een valse aangifte van een zedendelict vaak door volwassen vrouwen wordt gedaan. Zij beschuldigen bijvoorbeeld hun ex-partner van seksueel misbruik van hun kind om zo de voogdij te verkrijgen.
De laatste jaren komen ook minderjarige meisjes in de politiepraktijk naar voren als een groep die valse aangiften doet van zedendelicten. Naar deze specifieke groep aangeefsters is nog geen onderzoek gedaan. Dit exploratieve onderzoek is een eerste stap om in die lacune te voorzien.
Er is onderzocht wat de omvang is van het aantal valse aangiften van zedenmisdrijven door minderjarige meisjes. Verder is er onderzoek gedaan naar de achtergronden van die meisjes, de kenmerken van hun aangiften en de mate waarin die verschillen van meisjes die een ‘echte’ aangifte hebben gedaan.
Daartoe is een literatuurstudie uitgevoerd, een vragenlijst gestuurd naar alle zedenafdelingen van de politie en er zijn processen-verbaal bestudeerd. Het blijkt dat met name twijfelachtige aangiften door minderjarige meisjes regelmatig voorkomen.
Hun motieven zijn divers. Zij kunnen bijvoorbeeld een eerder vrijwillig contact als onvrijwillig bestempelen uit angst voor een ongewenste zwangerschap. Het onderzoek maakt duidelijk dat het in de praktijk voor de politie lastige verhalen zijn om te beoordelen.
De politie kwalificeert een aangifte niet snel als ‘vals’, mede omdat de aangeefsters vaak bij hun (verzonnen) verhaal blijven. Het onderzoek maakt duidelijk dat de politie dergelijke verhalen goed moet uitrechercheren én registreren.”
Het forse percentage vermoedelijk valse zedenaangiften is tragisch voor de vals beschuldigden die met onderzoek te maken krijgen. Ze zitten er hun hele verdere leven mee. In Nederland geldt gemakkelijk: waar rook is, is vuur.
Maar een leugen is een leugen, geen rook, geen vuur
Bovendien is het nadelig voor echte slachtoffers van zedenmisdrijven die meer moeten doen om politie en recherche te overtuigen.
De Volkskrant interviewde Yet van Mastrigt, teamchef van de Zedenpolitie Hollands Midden en haar collega Peter Huisman. “Huisman herinnert zich de helikopter die werd ingezet nadat een vrouw valselijk had verklaard dat ze was verkracht in de duinen. Of de vrouw die aanvankelijk vertelde dat ze was verkracht door een boomlange, negroí¯de man, maar later een Aziatische man omschreef, die opvallend veel gelijkenis vertoonde met de gynaecoloog die haar had onderzocht.
…Er zijn bijvoorbeeld gescheiden vrouwen die hun ex-man ten onrechte beschuldigen van misbruik van hun kinderen. En er is de opvallende groep van minderjarige meiden tussen de 12 en 18 jaar die met een onwaar verhaal naar de politie gaat. ‘Omdat ze boos zijn op hun verkering, omdat ze te laat thuis zijn gekomen of een ander vriendje hebben’, zegt Van Mastrigt.”
In 1997 verscheen al Valse Zeden van advocaat Chris Veraart. Zijn boek werd toen weggehoond, nog de naweeí«n van de softe jaren toen Jeugdzorgmaffia en feministen grenzeloos en straffeloos om zich heen mochten slaan.
Veraart kreeg de wind van voren in het tv-programma Barend & Witteman van de Vara van Sonja Barend, nooit te beroerd om een links vooroordeel aan te dikken.
De Besturenraad zoekt schoolleiders die te maken hadden met een valse beschuldiging van seksueel misbruik.
Peter Olsthoorn | 13-03-11 12:29
Reacties
Stijn | 11/03/17 om 19:26
nessa je leest niet goed, 1 op de 5 klopt niet zeggen ze in dit verhaal, het is zelfs 50%, wel goed lezen he voordat je met feiten gaat komen, dus ja het zijn er nog meer dus, maar ben het wel met je eens, Ik denk zelfs dat als je sexueel misbruikt bent dat je niet naar de politie durft. 50% van de aangifte is fals, maar dat komt alleen maar om dat 9 op de 10 geen aangifte durft te doen nadat ze sexueel misbruikt zijn.
Aldert P. van Duin | 08/11/17 om 18:02
Er is natuurlijk een vrij eenvoudige oplossing voor het probleem van de valse aangifte betreffende sexueel misbruik.
Bestraf degene die de valse aangifte doet conform de straf die
de ‘dader’ zou hebben gekregen indien de aangifte terecht was, en bewezen. En behandel al degenen die doelbewust hebben meegewerkt aan het doen van deze valse aangiften
als medeplichtigen, zodat ook zij de gevolgen van hun daden hebben te dragen.
Want laten we eerlijk zijn; iemand die niet schroomt om willens en wetens het leven van een ander te vernietigen hoeft,
wat mij betreft, niet te rekenen op enige sympathie, of begrip.
Neem bovendien geen zaken in behandeling waarbij, om wat voor reden dan ook, geen fysiek bewijs voorhanden is, dat de aantijgingen kan bevestigen, of ontkrachten.
Het zit namelijk zo.
Iemand die aangifte doet van een misdrijf verlangt van de maatschappij waarin hij, of zij, die aangifte doet, gepaste maatregelen neemt tegen een derde die de afspraken, gemaakt in die maatschappij, in meer of mindere mate schendt.
Daar gaat een hoop tijd en moeite in zitten, nog los van alle persoonlijke kommer en kwel die er bij komt kijken.
Om die reden mag de maatschappij verlangen dat men niet
komt aanzetten met valse voorwendselen, die geen ander doel hebben dan die maatschappij te gebruiken ten eigen bate.
Hilde Veraart-Maas | 09/12/17 om 12:00
“Een op de vijf aangiften door minderjarige meisjes van aanranding of verkrachting blijkt na politieonderzoek niet te kloppen.”
Ik kom dit getal vaker tegen in de media, maar het is niet correct. Hoe vaak een aangifte of een beschuldiging onterecht is, is niet met zekerheid te zeggen. We kennen alleen maar het topje van de ijsberg aan bewezen onterechte aangiftes. Wat we zeker weten is dat van alle aangiften van verkrachting 5% bewezen vals is: vijf keer zo hoog als in andere strafzaken. Dit percentage geeft de omvang niet correct weer: verkrachting is namelijk maar één vorm van seksuele agressie en dan hebben we het nog niet over seksuele intimidatie of ongewenste intimiteiten. Daar staat tegenover dat alleen al bij de politie regio Limburg Noord en –Midden (januari – september 2011) 450 meldingen van zedendelicten binnenkwamen, uiteindelijk resulterend in 96 aangiften (21%). Het merendeel van deze meldingen is niet doorgezet, wat niet betekent dat de melding onjuist was. Meld(st)ers kunnen om verschillende redenen afhaken na de melding, bijvoorbeeld omdat zij opzien tegen de lange en pijnlijke juridische procedure waarin zij alles weer expliciet herbeleven, de zgn. ´tweede verkrachting´. De 5% bewezen valse aangiften van verkrachting zegt te weinig over alle zedenzaken. Dat 79% van de meldingen niet in aangifte wordt omgezet is ook geen goede indicatie voor onterechte aangifte.
De Vrije Universiteit heeft hier, i.s.m. de Universiteit Maastricht, veel onderzoek naar gedaan:
https://www.researchgate.net/profile/Andre_De_Zutter
Frans | 26/04/18 om 15:58
Niet iedereen die een zeer lange tijd dagelijks verkracht is zal er mee naar opsporingsinstanties stappen. Ik heb het tussen mijn 13e en 15e meegemaakt dat ik door 2 mannen dagelijks gebruikt ben voor seks en door sommige van hen vrienden geregeld. Ik zal hier nooit aangifte van doen. Ik heb het verwerkt en heb hen vergeven en daarmee is het klaar. Natuurlijk zou ik een ander persoon geworden zijn indien ik dit niet had meegemaakt. Ik weet vrijwel zeker dat mijn onderdanige houding in homoseksuele seksrelaties en mijn vele homoseksuele avontuurtjes te maken hebben met mijn verleden.