Marktwerking werkt maar één kant op
Kapitalen in portemonnees van publieke bestuurders II
Kapitalen verdienen in de semipublieke sector en dan je werk ook nog niet goed doen
In vervolg op een eerder artikel op 27 februari 2011 over de geldverspilling die plaatsvindt binnen delen van de semipublieke sector met bestuurders die zichzelf enorme salarissen toekennen.
Vandaag bevestigt Rienk Goodijk (foto), hoogleraar governance in de (semi)publieke sector, dit in een een interview met de Volkskrant onder de kop ‘Schandalen in semipublieke sector zijn geen incidenten’:
Toezichthouders kunnen de ambitieuze bestuurders niet bijbenen, er worden fouten worden gemaakt, de cultuur is te gesloten is en lang niet iedereen de toegenomen marktwerking aan.
De 54-jarige bedrijfskundige houdt vrijdag zijn inaugurele rede als bijzonder hoogleraar governance in de (semi)publieke sector aan de Universiteit van Tilburg. Het toezicht op dit soort ‘maatschappelijke ondernemingen’ is niet meer van deze tijd, stelt Goodijk.
Toezichthouders zijn op afstand gebleven, hebben veel laten liggen en er is veel fout gegaan.
Vroeger had je gewoon een bestuur, aldus Goodijk, tot je in de jaren negentig raden van toezicht kreeg. Een soort raad van commissarissen, maar dan een die ook nog het publieke belang moest dienen.
En hier legt Goodijk precies bloot wat er mis is. Organisaties in de semi publieke sector dienen niet ook nog het publieke belang te dienen, maar alleen maar!
Een misverstand bij degenen die vóór marktwerking zijn, is dat de ‘winst’ die semipublieke organisaties maken in de beurzen van de bestuurders terecht mag komen of besteed mag worden aan allerlei commercií«le zaken die niets te maken hebben met het doel waarvoor de publieke organisatie is opgericht.
Nee, de ‘winst’ dient volledig ingezet te worden in de organisatie zelf en ten goede te komen aan haar publieke doelstellingen. Toch niet zo erg moeilijk om te begrijpen, zou ik denken.
Ans Bouter | 09-03-11 11:31
Reacties
anoniem | 13/03/11 om 09:12
In het academische ziekenhuis waar ik werk is het al niet anders. We hebben twee leidinggevenden die in een hoge salarisschaal zitten, amper zijn opgeleid, halve dagen afwezig zijn en als ze er zijn houden ze zich bezig met randvoorwaarden. Ze nemen (vaak foute) beslissingen over zaken waar ze geen kaas van hebben gegeten.
De laatste stunt:
Vorige week kregen we een mail dat we volgende week op de foto komen. Bij navraag bleek dat het de bedoeling is dat er foto’s van ons (het personeel) in de wachtkamer komt te hangen. Veel mensen waren hier helemaal niet van op de hoogte, andere willen het niet. Tegen de dictatoriale leiding ingaan is erg lastig. Vrijdag werd er door de voor- en tegenstanders onder het personeel op een nare manier over gediscussieerd. In het kader van de “verdeel en heers” tactiek van de leiding waren opmerkingen als “zoek maar een andere baan als je niet wilt” heel gewoon.
Afijn, het echte werk, wat blijkbaar voor de leiding minder belangrijk is, blijft liggen en er is weer een week vol onrust en onzekerheid. Ze hebben het weer voor elkaar gefietst.
Ongelooflijk dat het allemaal kan in de door ons gefinancierde omgeving. Maar ja, het kan, want het gebeurt. Ik kan zo langzamerhand wel een boek volschrijven met de grappen en grollen en het mismanagement want zich afspeelt in mijn werkomgeving.