Leugens.nl

Sensatie gezocht en gemaakt in Rotterdam-Hillesluis 

Telegraaf en Martijn Koolhoven

Misbruik van journalistieke positie onjuiste feitenweergave, tendentieuze berichtgeving en privacyschending.

Gelezen: Uitspraak Raad voorde Journalistiek

Al spoedig bleek dat er van een sappig artikel in De Telegraaf over de wijk Hillesluis in Rotterdam weinig klopte. De Telegraaf haalde het artikel van internet, maar Leugens.nl publiceerde het nog, met een sneer van GeenStijl, zusteruitgave van De Telegraaf.

De klacht bij de Raad werd ingediend door fotograaf Leo de Deugd die een apart genre fotografeert en een dossier van de zaak publiceert. Daarin staat dat ook aangifte is gedaan bij de politie tegen Koolhoven en De Telegraaf. Nu meent de Raad voor de Journalistiek (in samenvatting)

“De klacht betreft het artikel “Rotterdamse ”˜moslimwijk’ in shock na komst fetisjfotograaf” met het chapeau “’Eng en verschrikkelijk!’”. De intro van het artikel luidt: “De Rotterdamse achterstandswijk Hillesluis – zo’n beetje klein Mekka aan de Maas – is in rep en roer. De overwegend islamitische buurtbewoners hebben ontdekt dat zich in het midden van hun wijk een zogenaamde BDSM-studio bevindt. BDSM staat voor bondage, discipline en sadomasochisme. Zit de duivel achter de deurbel?”

Het artikel gaat over klager, fotograaf, en zijn atelier. Kern van de klacht is dat de berichtgeving onjuist en tendentieus is, waarbij verweerders een incident hebben uitgelokt, ten onrechte geen wederhoor hebben toegepast en klagers privacy ongerechtvaardigd hebben aangetast. Verweerders hebben niet op de klacht gereageerd.

Naar het oordeel van de Raad heeft klager voldoende aannemelijk gemaakt dat zijn atelier niet als BDSM-studio kan worden aangeduid, dat de buurtbewoners niet in shock waren over de aanwezigheid van zijn atelier en dat het artikel diverse andere onjuistheden bevat.

Uit hetgeen klager heeft aangevoerd blijkt verder genoegzaam dat de bewoners van de wijk er niet van op de hoogte waren dat er een BDSM-studio in hun wijk aanwezig zou zijn. Klager heeft voldoende aannemelijk gemaakt dat Koolhoven dit ”˜nieuws’ doelbewust aan bewoners in de wijk heeft medegedeeld, kennelijk om een bepaalde – negatieve – reactie uit te lokken en op deze wijze nieuws te creí«ren.

De vormgeving van het artikel laat de lezer weinig ruimte voor een andere conclusie dan dat de handelwijze van klager niet deugt. Niet is gebleken dat voor de publicatie voldoende grondslag aanwezig was, terwijl klager voorts onbetwist heeft aangevoerd dat hij niet op deugdelijke wijze in de gelegenheid is gesteld op de aantijgingen aan zijn adres te reageren.

Het aan de publicatie voorafgaande verzoek van verweerders om een interview met klager kan niet als een deugdelijke gelegenheid tot wederhoor aangemerkt worden, nu uit dat verzoek op geen enkele wijze bleek dat de publicatie zo’n negatieve lading zou krijgen.

Voorts is klager herhaaldelijk in het artikel genoemd en is de locatie van zijn atelier vermeld. Daarbij zijn klager gedragingen verweten die (voor een overwegend islamitische wijk) als zeer onzedelijk gedrag kunnen worden aangemerkt. Verweerders hadden de persoonlijke gegevens van klager kunnen weglaten, zonder dat afbreuk was gedaan aan de aard en inhoud van het artikel. Zij hebben niet op verantwoorde wijze het belang van klager bij de bescherming van zijn privacy afgewogen tegen het maatschappelijk belang dat met de publicatie zou zijn gediend.

Door te handelen en na te laten als hiervoor bedoeld hebben verweerders journalistiek onzorgvuldig jegens klager gehandeld.”

Peter Olsthoorn | 10-02-11 08:44