Prins Bernhards bankrekeningen
Een geheime rekening uit de oorlog
Prins Bernhard ontving volgens NIOD-onderzoeker Gerard Aalders onterecht 1 miljoen aan ‘Wiedergutmachung’.
Gezien: Nova, De Telegraaf
Commotie in de pers omdat bekend wordt dat prins Bernhard één miljoen mark van Duitsland probeerde krijgen. Even dit dan:
De Prins was altijd al goed in het goochelen met bankrekeningen. We herinneren ons nog de Lockheed-affaire waar één miljoen gulden op een Zwitserse nummerrekening werd gestort. Geld van Pantchoulidzew, een naar zijn zeggen oud-kolonel uit het leger van de tsaar en minnaar van Bernhards moeder.
Deze Pantchoulidzew was ook een spion voor de Duitse militaire inlichtingendienst Abwehr. In mijn boek ‘Bernhardgate’ beschrijf ik dat ook Prins Bernhard in samenwerking met deze Pantchoulidzew en zijn moeder en broer (Prins Aschwin) voor de Abwehr werkte.
Dat is de aanloop om een interessant document te laten zien wat over Bernhards bankrekeningen gaat. Bernhard maakte zich direct na de oorlog heel druk over de bankrekeningen van zijn familie in Duitsland. De Prins spoorde de Nederlandse Militaire Missie in het bezette en verslagen Duitsland aan om die bankrekeningen op te sporen.
Zo hoopte hij, omdat hij vooraanstaand Nederlands onderdaan was, dat geld veilig te stellen. Duitse bankrekeningen waren door de Geallieerden bevroren. Bernhard gaf aan de Nederlandse Militaire Missie in Berlijn twee bankrekeningen op: die van zijn moeder en die van zijn broer Prins Aschwin.
Na correspondentie tussen de Nederlandse Militaire Missie en het Berliner Stadtkantor dat alle zaken van de gesloten banken behandelde kwam er een onverwachte aap uit de mouw. Een rekening die Bernhard in zijn correspondentie met de Nederlandse Militaire Missie in Berlijn niet had opgegeven.
Gedurende de Tweede Wereldoorlog had Prins Bernhard samen met zijn broer Prins Aschwin een gemeenschappelijke rekening bij de Deutsche Bank, Stadtzentrale A, Berlin W 8, Mauerstrasse. Interessant is het feit dat Bernhard deze rekening in zijn ijver om geld veilig te stellen niet opgeeft aan de Nederlandse Militaire Missie.
Door de ondanks de verwoestingen in Berlijn toch nog grí¼ndliche aanpak van een zekere Herr Direktor Gí¶rlich van het Berliner Stadtkantor komt op 21 september 1946 als een duveltje uit een doosje de gemeenschappelijke rekening van Bernhard en Aschwin naar buiten.
Navraag mijnerzijds bij de Deutsche Bank over deze rekening en wat er op gebeurde in de Tweede Wereldoorlog leverde geen resultaat op. Die gegevens waren niet meer te traceren of wellicht in de oorlog verloren gegaan. Mogelijk hebben de Duitsers in de Tweede Wereldoorlog het tegoed ook al bevroren op deze gemeenschappelijke rekening van de broers zur Lippe Biesterfeld.
Prins Bernhard was immers in de ogen van de Duitsers een vijandig onderdaan in Engeland en dan was het de keurige oorlogsprocedure om zo’n rekening te bevriezen. Maar intrigerend blijft het dat Prins Bernhard en zijn broer gedurende de oorlog in Berlijn een gemeenschappelijke bankrekening hadden die in elk geval niet door de Nazi’s is geconfisceerd.
Maar ik moet erbij zeggen dat de Wilhelmina-biograaf en Oranjegezinde professor Cees Fasseur mij ‘het laatste slachtoffer van de Duitse oorlogspropaganda noemde’. Hier kunt u zelf de genoemde rekening aanschouwen.
U oordeelt maar zelf.
Bronnen: onderzoek door Ton Biesemaat in de archieven van de Nederlandse Militaire Missie – Nationaal Archief, boek Bernhardgate door Ton Biesemaat
Ton Biesemaat | 07-06-08 15:39
Reacties
hemelsblauw | 08/06/08 om 00:45
Allereerst is het NIOD zelf niet onomstreden. En vooral niet wijlen z’n coryfee Lou de Jong. Er bestaan bewijzen voor diens vooringenomenheid en geschiedvervalsing. Of hetzelfde met Gerard Aalders het geval is, of vermoed zou dienen te worden, dat weet ik niet. En wil ik in deze reactie dus ook niet expliciet noch impliciet suggereren. Maar het NIOD als betrouwbare bron? Neen.
.
Voorts lijkt mij Duitsland zelf ook niet de meest gewenste bron voor betrouwbare informatie op dit terrein. D.w.z. niet voor iedere publicist. Uitzonderingen, zoals o.m. Alfred C. Mierzejewski, daargelaten.
Eerder denk je dan aan de nationale + secret service archieven van de Amerikanen en de Canadezen, of die archieven inmiddels al voor het grote publiek toegankelijk zijn gemaakt, of niet. En voorts denk je aan de bijna talloze lokale, d.w.z. Nederlands nationale, geschiedkundige archieven m.b.t. WW 2 en wat daar allemaal gebeurd is. Maar waar je m.i. niet in de allereerste plaats anno 2008 aan denkt, is dhr. Aalders en het NIOD.
.
Een onmogelijk hier niet op te voeren kritiek : de auteur (Biesemaat) zegt zich voor z’n bronnen onder meer te verlaten op zijn eigen publicatie “Bernhardgate”. Een andere bron voert hij niet aan, anders dan zijn eigen keuzes binnen eigen onderzoek in de archieven van “de Nederlandse Militaire Missie- Nationaal Archief”.
.
http://www.google.nl/search?hl=nl&q=%22Nederlandse+Militaire+Missie%22&btnG=Google+zoeken&meta=
.
Ik denk dus dat die omschrijving sowieso enige nadere toelichting behoeft en verdient…!
hemelsblauw | 08/06/08 om 00:48
@ Peter
Excuus; de ticker werkte weer eens niet en het leek alsof m’n reactie niet geplaatst was; misschien te lang of zo. Zie nu pas dat ie om 00:19 uur wel degelijk, compleet, op de site verschenen is. Ergo, m’n 2 latere reacties lí¶schen s.v.p., om maar in Duitse termen te blijven…
hemelsblauw | 08/06/08 om 02:27
De Amstserdamse recherche heeft, volgens Biesemaat en ik denk niet dat die van huis uit moedig genoeg is om zoiets te verzinnen en er publiekelijk op te blijven hameren, de interview-tapes met EdRvZ uit 2005 in beslag genomen. Sowieso is inmiddels duidelijk dat de recherche daar best wel goede redenen voor had.
.
Ik zou het toejuichen als Justitie die banden onderhand weer eens zou retourneren. Maar liever nog: als iemand gerechtigd zou worden om ze als “audio clips” online te zetten. Opdat de hele Nederlandse journalistiek er toegang toe krijgt, en daarmee in feite iedere Nederlandse burger.
.
Want punt één zou ik willen weten of de geí¯nterviewde zich ervan bewust was dat de gesprekken op tape werden opgenomen. En punt twee zou ik ze auditief willen vergelijken / vergeleken willen zien met wat hier op Leugens.nl de laatste weken in tekst van die banden gepubliceerd is.
.
Net zomin als dat ik geloof, wat Biesemaat hier dRvZ heeft laten zeggen, dat prins Bernhard een bijna komieke tiran was voor zijn familie, ben ik namelijk na het kortgeleden online zien en nog eens zien en beluisteren van het Holman-interview bereid te geloven dat de hier gepubliceerde “tapes” een waarachtige weergave zijn van wat De Roy van Zuydewijn op klaarlichte dag in Amsterdam ene Biesemaat heeft toevertrouwd. Tenzij hij (dRvZ) ‘m al die uren “flink om had” (alcohol), of onder invloed was van zoiets als coke of speed. Ik noem maar een verklaring, of “excuus”.
.
“hemelsblauw”
Frits | 08/06/08 om 08:43
@Hemelsblauw, je zou bijvoorbeeld “Operation Safehaven” van Gerard Aalders kunnen gaan lezen. Dat boek bevat een extensieve literatuurlijst. De auteur heeft een lange periode in de de bibliotheek van het Amerikaans congres vertoeft. Wat hem betreft heb je ongelijk. Echter Lou de Jong heeft lippendienst gedaan aan de bezettende macht, de Orangisten. Oncontroleerbare geschiedschrijving is gepleegd.
Wat dat betreft zou teruggave van de Roy tapes wel aardig zijn. Zou dat de truc van Biesemaat zijn om de volgens hem gemaakte transcriptie te publiceren? Als hij een smaadklacht krijgt dan moeten die tapes te voorschijn komen.
Ik denk dat zolang er geen smaadklacht ligt het vermoeden van het bestaan van de tapes terecht is. Anders kan het de ene kant of de andere kant opvallen of natuurlijk het wissen í la Nixon in de Watergate zaak.
We blijven om met bekende woorden te gebruiken de zaak volgen
Interessanter is natuurlijk de Stadhouderbrief, waarvan sprake is in zijn boek Bernhardgate.
Ruud | 08/06/08 om 09:17
Eindelijk weer eens wat nieuws uit het nog zovele verzwegen verleden van Bernhard. Als er altijd zo op Duitsers is gescholden, als zouden ze niet deugen, volgens de ‘goede’ Nederlanders, dan kan het toch ook niet waar zijn dat deze Bernhard de enige goede Duitser was. Hij was ook na de oorlog nog zeer goed bevriend met vele oud-SS’ers deels gevlucht naar Zuid-Amerika.
Hopelijk kan Ton er nog eens weer een boek aan besteden, wat is ons als naoorlogse jeugd ook veel verzwegen over deze ‘verzetsheld’ die ik alleen maar van foto’s ken in de bevrijde dorpen en steden in Nederland zittend in een jeep.
Ton Biesemaat | 08/06/08 om 10:44
@hemelsblauw
Ja, De Roy van Zuydewijn gaf toestemming voor het opnemen van de gesprekken.
De gepubliceerde fragmenten uit die opgenomen interviews zijn de exacte weergave. Ik zou niet anders durven en waarom zou ik de boel vervalsen?
Ton Nuiten | 28/06/08 om 22:41
Dat Prins Bernhard goede contacten onderhield met vele oud-SS-ers is bekend. Wat veel mensen niet weten is dat hij tevens de stichter was van de Orde der Bilderbergers. Velen menen dit niet meer dan een club is waar topecononomen, grootindustrií«len, bankiers enz. eenmaal per jaar gezellig samen kletsen over koetjes en kalfjes. De vraag die hierbij opkomt is waarom er dan zovele zware veiligheidsmaategelen genomen worden vlak voordat er weer eens een conferentie plaatsvindt. De Orde werd door Bernhard samen met anderen opgericht gedurende 29-31 mei 1954. Officieel zou die opgericht zijn om het communisme binnen de perken te houden. De waarheid is echter dat Bernhard, samen met andere hoogwaardigheidsbekleders om de wereld te regeren van achter de schermen; men wide zich inmengen met de aangelegenheden van souvereine landen. Om die reden had men dan ook bepaalde plannen opgesteld die veel later tenuitvoer zijn gebracht
DE DOELSTELLINGEN.
We zullen nu enkele van dze plannen die in het verleden inderdaad hun vervulling gevonden hebben, nader bekijken.
Tijdens een conferentie in de Zweedse plaats Saltstsjí¶bad iin 1973 was overeengekomen om de prijs van een vat olie te laten stijgen met 12 dollar. Men wilde de Verenigde Staten en Europa een les leren door economische verwarring en paniek te creí«ren en om de dalende winsten van de oliemaatschappijen weer in de lift te krijgen. De vermeende olieschaarste maakte deel uit van de kunstmatige oorlog tussen Israí«l en de Aabische naties en vormde een excuus voor de goedkeuring van belangrijke prijsafspraken waarover al ver voor de oorlog vergaderd was.
In 1983 slaagde de Orde erin President Ronald Reagan ertoe te bewegen om via het Internationale Monetaire Fonds en de Wereldbank 50 miljoen dollar over te hevelen naar communistische en Derde Wereld-landen, wat als het plan-Brady bekend werd.
Margareth “Iron Lady” Thatcher werd door de club aan de kant gezet omdat zij de Britse onafhankelijkheid niet ondergeschikt wilde stellen aan die van een Europese Supersstaat zoals dit de Orde voor ogen stond. Haar eigen partij verwijderde haar vervolgens van het toneel waarna haar plaats ingenomen werd door iemand die flexibeler was en een protégé van de Orde was: John Major. (Major is ook degene die jaren geleden Hong Kong overgeleved heeft aan de Rood-chinese dictators in Peking)
Tijdens de conferentie van 1990 te Glen Cove, New York was men het er over eens geworden dat de belastingen moesten stijgen. De schuld aan de internationale bankiers moest namelijk afbetaald worden. De club gaf vervolgens President Bush Sr. de opdracht belastigverhoging in te voeren. Hij ondertekende niet alleen het begrotingsakkoord wat erbij hoorde maar pleegde tevens politieke zelfmoord: Hij wed niet weer herkozen.
Gedurende de conferentie van 1992 vergaderde de groep over de mogelijkheid, het publiek zodanig te bewerken en te manipuleren dat het uiteindelijk een VN-legermacht zou accepteren. Dit leger moet tijdens problemen en moeilijkheden in een souverein land zijn wil op kunnen leggen, desnoods met geweld. Ondanks alle geheimzinnigdoenerij rond de Orde maakten twee kranten “De Toronto Star” en “De Morning Post” er tijdens de conferentie van 2006 in Ottawa melding van. Het plan staat echter op het punt van uitvoering. (Misschien is het dit, wat er nu gaande is in Birma en andere Afrikaanse landen.)
Dit zijn slechts enkele van de vele plannen die weken, maanden en zelfs jaren voordat die ook daadwerkelijk uitgevoerd worden, door de Orde besloten zijn. En aangezien de club uit internationalisten bestaat, zal het Bernhard niet veel aan zijn vaderland gelegen zijn geweest. . Dát Bernhard ver voordat die ook maar plaats zou vinden, op de hoogte schijnt te zijn geweest van de Geallieerde invasie te Normandií« (D-Day) is ook opmerkelijk. Hij vroeg namelijk ver voor dat die uitgevoerd zou worden, aan de Britse Admiraliteit om aan de invasie deel te mogen nemen. Ook is hij op de hoogte geweest van het plan om Duitsland vlak na de oorlog op te delen, een plan wat later bekend zou worden als het “Morgenthau-plan”. Dit laatste was namelijk zeer vertrouwelijke informatie die slechts ter beschikking stond van staatshoofden, geheime diensten en het Geallieerde opperbevel. De contacten van Bernhard bestonden dus niet alleen in zijn vetrouwelijk omgang met genoemde oud-SS-ers. Hij heeft zoals we gezien hebben, meer “wapenfeiten” op zijn naam staan.
(Bronnen: De Ware Geschiedenis van de Bilderbeg-Conferentie, by Daniel Estulin, Kosmos-Z&K Uitgeverij Utrecht 2007; Beroep: Meesterspion; Het geheime leven van Prins Bernhard, by Philip Drí¶ge, Vassallucci Amsterdam, 2002)